Londerzeel - Pluimennest

Plan

Plan/Beschrijving : wandelingen Brabantse Kouters – Toerisme Vlaams-Brabant
Afstand : 9 km – 1h 40
Weer : Wind en regen – 12°

Bon. Het kan niet elke dag kermis zijn. Deze wandeling heeft de teneur niet van deze van Oppem en Meise verleden zaterdag en het weer was ook enigzings anders. Door de vlakke weilanden en akkers blaast de zuidwester als een mislukt pijporgel. De regen spat met momenten. Het uitzicht is nogal eentonig plat met telkens weer huizen aan de horizon. Maar laat me bij het begin beginnen.

Het vertekpunt is net achter de kerk van Londerzeel en door een paar stille straten, vlak achter het kerkhof, word ik al snel door de akkers geleid. Links naast me liggen de stilste bewoners van deze aarde met op hun buik goedbedoelde maar schreeuwende bloemenkleuren. Het pad gaat verder over de Molenbeek en onderweg zie ik nog een stuk beroesterd, ijzeren gedrocht. De vlagen striemen in mijn gezicht en mijn bril geraakt aangedampt. Maar ik ben hier nu. Verder maar! Ik word een voetweg opgestuurd en vraag me echt af hoe ze er in geslaagd zijn om hier een ‘macadam’ aan te leggen.

Macadam - P1010734.JPG

In de zomer of vroege herfst, als de maïs er nog staat, zal het hier wel een stuk aangenamer zijn. Op het einde van een pad kom ik aan de achterkant van een stee waar een hond vervaarlijk staat te grommen en te blaffen. Gelukkig zit hij achter een draad.

Over een drukke straat en even door verloren gelegen huizen terug tussen de akkers. Ik loop hier verkeerd. Ik kom namelijk uit aan de ingangspoort van een villa. Terug op mijn stappen blijkt het paaltje in de gracht te liggen. Ik ga niet klagen want deze wandeling is wél goed aangeduid, in tegenstelling tot vele andere. In dit stuk krijg ik wat spijt van mijn onderneming. De wind blaast me haast in de wei, een geluk, het is niet koud.

De wandeling brengt me naar het zogenaamde “Pluimennest”. Als je de brochure leest leer je dat Londerzeel bekend was om zijn kippenkwekerijen en daarom worden de inwoners ook wel eens ‘kiekenplukkers’ genoemd. Als ‘kiekenfretter’ moest ik dat toch eens bezoeken nietwaar? Veel is er niet meer van te zien en in dit boerderijtje is niet veel leven meer.

Blauauw! - P1010736.JPG

Ik kom op de vrij drukke baan naar Steenhuffel (de Palm!) uit maar gelukkig is dat niet zo lang. Een onvermijdelijk stuk, te begrijpen in dit stuk dichtbevolkt Vlaanderen. Verder op de weg verandert het landschap plots, ook al is dat maar voor even. Eigenlijk zie ik het begin van het domein van kasteel Drietoren. En hiervoor alleen is deze wandeling de moeite waard. ‘Kastelen’ heb ik nog al gezien op mijn wandelingen. Kleine, grote, oude en moderne. Maar dit is echt prachtig! Het behoort tot de familie de Spoelbergh en dateert uit de 18e eeuw. Een sprookje!

Kasteel Drietoren

Verder in het park zie ik een bizarre constructie. Het lijkt wel een mini-pyramide en er is een onderaardse gang die er naar toe te voert. Precies iets uit Harry Potter. Later zal ik lezen dat dit een ijskelder was.

Ijskelder

Verder in het park zie ook de kapel van het domein. Volgens de beschrijving zijn er ook stallingen, een koetshuis en de restanten van een oude molen op de Molenbeek. Maar geen van allen kan ik opmerken. Opmerkelijk toch. Zo een kasteel in Londerzeel...

Kapel

De baan leidt me rond het domein, over de Molenbeek, en de vegetatie is inderdaad schitterend. In de zomer moet ik hier eens terugkomen. Hoewel ik dan minder kans zal hebben om ‘peeping Tom’ te spelen...

Door een voetweg tussen de koeien bereik ik terug het centrum van Londerzeel. Er staat een kalfje op het pad. Los gebroken. Ik ben er toch niet gerust in en loop er langs een grote boog omheen. Dieren! Ik ben er nooit op mijn gemak mee ook al heb ik zelf honden. *Zucht*, ik zal die angst nooit afleren. Wat smalle straten en voetwegen brengen me terug naar het centrum. Ik bezoek er nog de zogenaamde “burcht”. Een klomp aarde met een torenke op. Doe de omweg niet; of het zou moeten zijn dat ge niet wat te doen, gelijk ik.

Aan het gemeentehuis vind ik na wat zoeken dan toch die fameuze “kiekenpoot” van Pol Van Esbroeck. Ook al is hij wat verkleed. En daarna mijn auto die me terug naar huis brengt.

Padvinderke

Schoon? Neen, echt ‘schoon’ is deze wandeling niet. Het weer doet er natuurlijk veel aan en in de zomer zal het hier wel een stuk aangenamer zijn. Maar wat maakt dat uit? Ik was op wandel, en dus, content. Ik ben één jogger tegen gekomen en dat mag een record heten. Ik heb dingen gezien die ik nooit eerder heb gezien, de natuur geroken en beleefd zoals dat niet kan in het buroke waar ik elke dag in opgesloten word. De wind en de regen op mijn lijf gevoeld, zelfs even een aarzelend zonneke. Het weer en ‘buiten’ dus waar een mens behoort. Na 9 km was ik verbaasd dat het al over was en misschien komt er dan toch een beetje ‘conditie’ in dit ouwe, stramme lijf van mij. Is dat niet ‘schoon’ dan? En vooral : plezant?!