Vilvoorde - Holle Wegen

Plan

Plan/Beschrijving : wandelingen Brabantse Kouters – Toerisme Vlaams-Brabant
Afstand : 7 km – 1h 15 + 3km – 45 min
Weer : Wind en bewolkt – 10°

Drie Fonteinen in Vilvoorde. Gemakkelijk dacht ik. Jawadde. Ik heb er een half uur rondgelopen eer ik het vertrek van de wandeling vond. Geen nood echter. Het maakte de toch al korte wandeling wat langer en het is er een mooi park.

Drie Fonteinen

Na veel rondlopen en zoeken en op mijn passen terug keren vind ik dan toch de Orangerie en uiteindelijk zelfs het eerste zeskantige rood-witte plaatje van het Holle Wegen Pad. Het brengt me waar ik al eerder was geweest en dan op een kaarsrechte dreef die ik ook al van in het begin had gezien. Soit. We zijn weg!

Jammer genoeg brengt me dat uit het domein en daarna op een saaie rechte weg richting VTM, dwars door een industriegebied! Ik zit al binnensmonds te vloeken want bovendien kruipt de zon weg en de storm is nog niet helemaal voorbij geraasd. Echter, ik zit al sinds de eerste stap in mezelf te neuriën. Waarschijnlijk het beste rock-nummer aller tijden – ook al moet ik, als die-hard Deep Purple fan, dat met een beetje spijt in het hart toegeven.

“There’s a lady who’s sure
That all that glitter is gold...”

Ik geraak dat stom stuk building van de VMM dan toch voorbij en gelukkig niet veel verder weg kom ik dan toch in de eerste holle weg.

Holle weg

Veel volk loopt hier niet. Joggers genoeg in Drie Fonteinen maar hier lijkt dit pad maar zelden begaan. Zelfs de stoepen aan de VTM zien groen van het mos. Overal liggen takken en glibberige bladeren op de grond. Restanten van de storm van deze nacht.

Het wegske brengt me op een grotere baan en dan snel naar rechts recht een boske in. Het Tanghebos. Nooit van gehoord maar ik ben wel blij dat ik van de macadam af ben. Blijkbaar kennen een paar plaatselijken dat hier wel. Ik kom aan een vijvertje maar het weer is te grijs en mijn fotoke is mislukt. Jammer. Er staat wat verder zelfs een schuilhut en verder door het boske komt dan toch even het zonneke piepen.

“In a tree by the brook
There’s a songbird who sings,
Sometimes all of our thoughts are misgiven.
Ooh, it makes me wonder”

Na wat gekronkel kom ik aan de Tanghebeek uit waarnaar dit boske is genoemd. De wandelweg volgt dit beekje een heel eind, terug in de richting vanwaar ik kom. Spijtig dat dit watertje zo vervuild is. Het waterpeil kan blijkbaar ook véél hoger staan dan nu het geval is. Ik kom zelfs een watervalleke tegen! (Nou...). Uit het boske en verder de beek volgend kom ik in een ruraal stukje Vilvoorde. Het is maar klein en niet ver maar dat dit nog bestaat hier mag een klein wonder heten.

Ja, dat is ook in Vilvoorde...

Aan de kruising met een straat stuurt de kaart me verder langs de beek. Het weggeske is hier amper begaanbaar van de modder. Ik had maar niet moeten klagen over macadam! LOL. Het pad leid nog een heel eind verder langs deze beek, tot in de Borgt, maar deze wandeling slaat terug een landweg in. En verder nog kom ik terug in zo’n holle weg. De zon blinkt miljoenen sterrekes op de gele bladeren.

“…the piper will lead us to reason.
And a new day will dawn
For those who stand long
And the forests will echo with laughter.”

Ik kom hier in een woonwijk en moet verder langs de straten en huizen waar niets is te zien. Maar ik speel wat luchtgitaar op de tonen van Jimmy Page. Hoe noemt da? Een tussentro? Een madammeke komt uit een Delhaize gestapt en zegt nadrukkelijk goeiendag. Ik zeg uitdrukkelijk goeiendag terug. Maar haar groet blijkt voor een ander madammeke achter mij te zijn. Ik voel me een beetje stom. Enfin! Ik kom aan de andere kant van Drie Fonteinen en loop terug eens verkeerd. Hoe kan het ook anders?

“Yes, there are two paths you can go by
But in the long run
There’s still time to change the road you’re on.”

Het wijzerke stuurt me naar links en het is een geluk dat het er staat want van mezelf zou ik hier niet zijn ingegaan. Er is namelijk geen pad te bespeuren omdat alles vol ligt met bladeren. De laatste holle weg voor vandaag.

Tunnel?

Ik kom aan een constructie uit die ik al eerder had gezien deze morgen en mijn frank valt dat hier een bordje mankeert. Maar nu weet ik wel mijn weg. Langs de grote bocht van het grasplein zie ik terug de achterkant van de kapel. Die intrigeert me wel en ze is me een omweg waard. Steil naar beneden en nog steiler terug naar boven door een bospad.

Kapel

Binnen, zie ik door de tralies, is ze jammer genoeg verwaarloosd. Ik moet op mijn stappen terugkeren en via de eerder geziene vijver kom ik terug aan de auto. In de afdaling spookt het laatste vers van Led Zeppelin door mijn hoofd :

“And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul.
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last.
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll.”