Plan/Beschrijving : niks plan
Afstand : 4 km (??) – 40 min
Weer : Grijs en nat – 6°
Het is een triestig seizoen voor een wandelende fotograaf of een fotograferende wandelaar. Alles is grijs, zonder leven en zonder kleur. De knopkes van het apparaat bevriezen aan uw vingers of andersom. Maar een mens kan niet blijven in zijn ‘kot’ zitten, ik toch niet. En daarom, en om die stramme spieren nog eens in gang te trekken, heb ik vanmorgen mijn bottinekes nog eens aangedaan, mijn rugzakske gepakt, mijn zo vertrouwde Broek opgezocht. Met de kap diep over mijn hoofd getrokken en het spiksplinternieuw foto-ding verstopt onder mijn jas; op weg!
Afstand : 4 km (??) – 40 min
Weer : Grijs en nat – 6°
Het is een triestig seizoen voor een wandelende fotograaf of een fotograferende wandelaar. Alles is grijs, zonder leven en zonder kleur. De knopkes van het apparaat bevriezen aan uw vingers of andersom. Maar een mens kan niet blijven in zijn ‘kot’ zitten, ik toch niet. En daarom, en om die stramme spieren nog eens in gang te trekken, heb ik vanmorgen mijn bottinekes nog eens aangedaan, mijn rugzakske gepakt, mijn zo vertrouwde Broek opgezocht. Met de kap diep over mijn hoofd getrokken en het spiksplinternieuw foto-ding verstopt onder mijn jas; op weg!
En content dat ik was! Er was niks te zien behalve modder en smeltend ijs op de vijvers. Het eerste dat ik tegenkwam was een meute dampend-hijgende joggers – en u kent mijn ‘sympathie’ voor dat soort hobbyisten – maar ik was haast tevreden dat ik ze nog eens zag. Op zijn allerminst hebben die mensen de moed om de winter te trotseren. Ik zet wel een stap opzij.
Dus, wegens de grauwte en het gebrek aan licht maar één fotootje dit keer. Spijtig genoeg laat dit blogske me niet toe om u de volle versie te tonen want daar kunt ge letterlijk met een loep de details bekijken.
Gezien het vreemde smeltpatroon van het water van de vijvers, ik dacht eerst al een bijzonder natuurfenomeen te zien – naïeveling die ik ben! - , moet er hier de voorbije dagen en weken hevig op geschaatst zijn. Dat zou ik niet durven. Het Broek is al zo onvoorspelbaar, om er dan nog eens op de plassen staan te dansen, neen merci. Mensen hebben blijkbaar geen benul van wat er onder dat pelleke ijs ligt, putten van meters diep koud water en slijk. Ik ken het Broek, letterlijk en zonder woordspelingen, als mijn broekzak, ik heb geleerd er respect voor te hebben ook. Maar goed. Ieder zijn meug.
De beginnende regen verplichte me om mijn wandeling in te korten. Spijtig. Ook al was er enkel het eeuwige groen van de klimop, het witte van de verdorde rietstengels, het verzompen veld in grijs-bruin en geen enkele vogel te zien; het is nog altijd volop natuur en rust en lucht. En de belofte van de lente die aankomt. De kiemen rusten nog even. Ssssstttt....
No comments:
Post a Comment