Buggenhout Bos

Plan/Beschrijving : http://www.wandelenarco.be/
Afstand : 6,5 km
Weer : Droog na zéér natte nacht – 11°

Bon. Dus in de vroegte naar Buggenhout. Niet dat dat ver is van bij ons maar het stikte van de kinderen met een veloke en een te zware rugzak onderweg. Echt zoeken naar het vertekpunt moest ik niet doen – ik ken de streek een beetje – maar het is wel waar dat het nergens aangeduid staat. Wie hier voor het eerst komt rijdt verloren.

Er zijn een paar cafés aan de Boskapel met parking en met een bordje : “enkel voor cliënteel”. Ik heb er me niet aan gestoord en mijn auto geparkeerd. Eens het domein van de boskapel binnen (geen foto van wegens nog te donker en te lelijk) op zoek naar de wandelweg. Die is er wel maar is afgesloten door een zwaar ijzeren hek. Waarom kan dat nu goed zijn als langs de straatzijde het hek wijd open staat? Enfin. Terug buiten, wat zoeken en verder is er een weggeske – niet toevallig “Achter de Boskapel” genaamd - waar je uiteindelijk op het goede pad zit.

Het was toch nog vroeg en de ochtend geurde naar de humus van het bos, de vallende bladeren doorweekt van de regen van gisteren. Door de bomen hingen slierten nevel. Een fietser steekt me voorbij en blijkt zodanig verwonderd dat hij nog twee maal achterom kijkt.

Bij de eerste afslag loop ik al verkeerd. Dat plannetje deugt voor niks en dat zal ik geweten hebben. Pas aan het volgende kruispunt merk ik dat ik verkeerd zit. Gelukkig zit ik op een van die “grotere” wegen in het bos en kan daaruit ongeveer afleiden waar ik ben. Ik neem een alternatieve weg die me terug op de route van het plannetje moet brengen. Het blijkt dat de paden hier onderverdeeld worden in ‘wandel- fietspaden’ en ‘enkel voor voetgangers’. Die laatste zijn natuurlijk de mooiste. De andere zijn wel onverharde wegen maar zo breed als een volwassen straat en meestal kaarsrecht. In dit westelijke deel van het bos zijn wel amper wandelaars; of komt dit door het vroege uur?

Nog wat verder is het gewoon zoeken. Géén van die wegen volgt het plannetje en er zijn helemaal geen aanduidingen. Bovendien blijkt, zoals ik al wel eerder heb gelezen, dat lopen op een plannetje én tegelijk van de omgeving van de natuur genieten erg moeilijk is. Ofwel loop je met je neus in je papieren en zie je niets, ofwel kijk je rond en loop je verkeerd. Ik loop dus maar wat verder op goed geluk en mijn aangeboren instinct van richting. Het is er wel erg mooi daar in dat rustige, stille, verzompen herfstbos...

Buggenhout Bos

Niet veel later bereik ik terug de hoofdweg (na eerst nog een stuk misgelopen te zijn – ik zat in de boswachter zijn achterkoerke...). En hier was het wel een geluk dat ik de beschrijving had. Het weggeltje naast het café “l’Hermitage” dat tussen de golfclub terug naat het oostelijke bos leidt is niet vanzelfsprekend om te vinden. Tussen hoge afsluitingen – je zou zo eens de chique golfers moeten kunnen bezig zien – bereik ik terug het bos. Het eerste stuk is een verschrikking. Er worden bomen gerooid en het hele bos is omgeploegd door zware machines. In elke put en putteke staat een halve meter water met daaronder modder. Er staat ook een bordje : “boswandeling omgeleid. Geen toegang.”. Hier stoor ik me ook niet aan en loop gewoon door, waarschijnlijk wel op een pad dat er geen is omdat het ‘juiste’ pad er niet meer is. In werkelijkheid weet ik totaal niet meer waar ik ben. Mijn zelf afgedrukte plannetje blijkt van het vele malen plooien en de druppels die uit de bomen vallen, in dit stukje volledig onleesbaar te zijn.

Verschillende malen liggen er bomen over het ‘pad’, kruipen dan maar! Uiteindelijk kom ik toch op een grotere weg en daar ontmoet ik mijn eerste jogger. Het zal de laatste niet zijn. Deze dreven blijken een parcours voor joggers te zijn. En aangezien het nu na negenen is zijn die ‘lopers’ wakker....

Vuursalamander poel

Het volgende punt zou het “Arboretum” moeten zijn. Ik sta op een kruispunt waar de enige weg naar het bos 90° haaks staat op dat van mijn plannetje. Wat nu? Er staat een bord die me niet wijzer maakt. Na lang twijfelen (ik ga geen macadam lopen) volg ik maar de weg aangeduid door het bord, een kaarsrechte dreef. 500m verder een kruispunt en nog 200m verder een bord met ‘arboretum’ maar wel vanwaar ik kom. Wat is het nu? Dan maar terug op mijn stappen. Dit blijkt inderdaad het ‘arboretum’ te zijn; alleen is dit krek hetzelfde als de rest van het bos, hier en daar hangt wel een bordje met het merk van de boom, dat wel. Nogmaals op meer geluk dan kennis neem ik een bosweggeltje. Ik heb geluk. Het blijkt het juiste te zijn. En ik kom inderdaad over de ‘meanderende’ beek.

Met de S van suske...

Verder nog volg ik maar de beschrijving. Dat blijkt veel juister te zijn dan het plannetje. En zo kom ik inderdaad aan de “Eendenput”. Het lag er wat troosteloos bij in de verzopenheid van de laatste dagen maar het is wel een idyllisch plekje. Een bank staat er uitnodigend bij om een boterham te eten en een kop koffie te drinken. Had ik die maar bij in plaats van al die overbodige prullen in mijn rugzakske! Er staat een groot bord : “verboden om te vissen, salamanders, kikkers of eenden te vangen en te behouden!”. Wie zou dat nu willen doen?

Eendepoel

Weer verder. Wat later kom ik terug op zo’n ‘autostrade’. Om de minuut kruist me wel een jogger. Ik vind dit een beetje saai gezien de vorige paadjes maar ik kan er wel wat meer tempo in zetten. Ik zie nu om de honderd meter paaltjes staan die aan de joggers aanduiden hoever ze nog moeten lopen. Ik probeer aan de hand van die paaltjes en mijn uurwerk mijn eigen snelheid te meten maar dat blijkt niet te kloppen. Oftwel doe ik 2/uur oftewel 6. Noch het ene, noch het andere kan ik geloven. Maar wat geeft dat?

Het blijkt later dat ik weer eens een afslag heb gemist en dus verder ben gelopen. Aan de hand van een bord kan ik toch een andere weg nemen die me ongeveer terug op mijn plannetje brengt en uiteindelijk aan de “Konijnenberg”. Er is een bosklasje. Een juffrouw probeert wat uit te leggen aan een bende piepjonge, joelende kinderen. Het verteld me dat ik niet verkeerd kan zijn.

Noch de juffrouw, noch de kinderen bekijken me. Even later komt er een jogger achter me aan die ik niet heb horen aankomen, ik schrik me rot. Hij weet te zeggen dat er “nog een brave hond” volgt. Het bleek gelukkig zo te zijn. De hond was braaf. Daarbij kan ik niet anders dan me de bedenking maken dat enkel ‘oudere’ wandelaars dag zeggen. Zogenaamde ‘atleten’ blijken daar geen adem meer voor te hebben; de jonge dames met een “wit oorke” hebben geen tijd. Het zal zo wel zijn. Alleenlijk maak ik me dan de bedenking dat enkel de ‘Vlaming’ tot een clan behoort die zijn eigen volk niet groet in de rimboe. En dat een mens met een rugzakske en botinnen te ruig, te vies en te onbetrouwbaar is. Hij die niet loopt maar stapt kan enkel ‘raar’ zijn. Toch?

Na wat omweg kom ik op het laatste stuk. Een rechte dreef terug naar de rijbaan. Onderweg zie ik een kast van een landhuis staan, hermetisch afgesloten door een hek. De dreef is rechtdoor en wat saai. Na een fikse stap ben ik terug aan de auto.

Bos in het water en drijvende stronk...

Voor wie niet veel tijd heeft is dit een aanrader. Het is werkelijk een mooi boske. Wat te klein misschien, maar in Vlaanderenland? Het blijkt dat ik de aanduidingen van de wandelroutes in de omgekeerde richting heb gevolgd. Nog kunnen ‘verloren’ lopen heeft toch ook charme?
Het planneke van Arco deugd niet. Dat is véél te summier, de beschrijving is beter. Maar op zo’n ding zou ik me niet gewagen in een Ardens bos... De afstand klopt ook niet volgens mij. Het staat aangeduid als zijnde 6,5 km en ik heb hier 2 uur over gedaan. Misschien heeft dat te maken met de stukken dat ik verkeerd ben gelopen maar ik kan het moeilijk geloven. Naar mijn gevoelen is dit eerder 7 of 8 km.