Het Broek - Hazewinkel

http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&ll=51.062652,4.388266&spn=0.026593,0.10952&t=h&z=14



Afstand : 8,2 km
Weer : Mistig daarna zonnig – 9°

Bij deze wandeling lopen we eigenlijk op de begaanbare grenzen van Het Broek en Hazewinkel. Ik vertrek aan de parking van de Broekstraat, enigzins afgelegen maar voor mij wel het dichtste bij. Een alternatieve vertrekplaats is aan de taverne “ ’t Fonteintje”. Daarvoor vind je pijltjes op de weg Mechelen-Willebroek, even voorbij Heffen.

Het was nog redelijk vroeg. Vroeg genoeg om nog mist te hebben en een opgaande zon en onvermijdelijk ook een vroege jogger. Die gasten zullen me blijven plagen... Maar al snel zijn we in het Schoem, het eerste stukje naar de vijver van Hazewinkel (of is dat een meer?).

Het Schoem

Even verder komen we aan de Zwarte Beek. Dat is echt de rand van Het Broek en er staat een boerderij, soms ook paarden. Dat zou een kwekerij van Kowalski paarden moeten zijn – volgens het bordje. Vandaag stonden ze er niet. Wel zie ik rechts de doorregende schoren hooi. Het weiland met zijn lage begroeiing en doorkruist van beken en beekjes is hier typisch. Méér dan de bomen eigenlijk.

Aan de Zwarte Beek

Even verder kom ik aan de kaarsrechte weg van Hazewinkel. Meestal ga ik rechts om een paar honderd meter verder terug het Arkenbos in te duiken maar vandaag wil ik de toer rond Hazewinkel doen en ga dus naar links. Een wat eentonige weg maar je moet er maar een flinke pas inhouden en met het zonnetje in mijn rug is het aangenaam warm. Op weg naar het meest westelijke punt van Hazewinkel!

Hazewinkel in de mist van de opgaande zon

Vanaf daar heb je een zicht op die kaarsrechte weg van 3,2 km lang. Door de mist en de opgaande zon is dat nu moeilijk te zien maar het blijft toch iets raar.

Rechtdoor...

Maar vanaf hier volgen we de oevers van het meer. Ik weet dat er een weg is maar ik was niet zeker hoe goed die begaanbaar is. Dat valt heel goed mee, hij lijkt wel beter aangelegd dan een aantal jaren geleden. Zeker in dit eerste stuk is dat wel anders geweest.

Nu kom ik de eerste joggers en “trainers” tegen. Hazewinkel is van Bloso en verderop is er een ‘fitness’-pad of hoe dat ook heet. Dat heeft tot gevolg dat er nogal wat ‘atleten’ onderweg zijn maar ik stap dapper door, hun even misprijzend als zij mij. Ik kom een oudere man tegen op wandel met zijn hondje en hij zegt me verlegen goeiedag. Dat is nogal wat anders! Natuurlijk wederkeer ik zijn groet.

Er blijkt nu ook een brugje aangelegd te zijn over die beek. Je moet er wel even voor omlopen maar eerder kon je hier kiezen tussen springen, natte voeten of terugkeren. Zeggen dat ik hier met mijn fietske over gekropen ben! Toen, zaten daar een groep motards. Zware jongens. Hoe die daar met hun machines geraakt waren weet ik niet. Hun ‘dames’ lagen er topless te zonnen. En ikke daar tussen met mijn veloke! Niemand of niets legde mij een haarbreed in de weg maar zelfs nu nog, als ik erover terugdenk, ben ik er niet gerust in...

Door het struikgewas zijn er soms mooie vista’s over het meer. En die zon die pal Oost staat.... En die reiger die slaapt op een boei...

Een vogel in het aanschouw van het Oosten...

Welke jogger heeft dit gezien? De rest is een aangename wandeling door zonovergoten bomen in herfstkleur. De paden zijn makkelijk, er staan banken en er zijn grasvelden waar kinderen zouden kunnen ravotten. Ik bedenk me dat je hier ook makkelijk zou kunnen kamperen ware het niet dat het reglement zegt dat dat verboden is. Ik kom er ook twee dames tegen die een halve roedel honden laten zwemmen. De honden zijn zwijgzaam, hun baasjes ook. Een van de dames bekijkt me verlegen. Als ik mijn hoofd naar haar knik draait zij het hare om. Rare beesten baasjes...

Nog steeds verder langs de ‘foltertuigen’ bereik ik algauw de officiële ingang van het Bloso-domein Hazewinkel. Hier zijn de steigers van vertek, de chalets van de atleten, de administratieve gebouwen. Ik zie hoe er een complete bus ‘joggers’ wordt gelost. Het zijn er wel 40 of 50!

Doorstappen maar. Ik bereik nu het meest oostelijk punt van Hazewinkel en van hieruit kun je het hele watervlak overzien. Bij helder weer zou dit duidelijker zijn. Nu lijkt het wel een landingsbaan van een vliegtuig.

3200 m verder

Nog wat verder duik ik algauw weer het Broek in. Hier zijn de Vekeputten. De schuilhut is blijkbaar verdwenen. Spijtig genoeg worden die dingen ’s avonds en ’s nachts voor vanalles gebruikt behalve ‘schuilen’. Dat zal wel de reden zijn waarom ze dan ook worden verwijderd.

Hier ook is het pad aangenaam en mooi in de herfst voor hij of zij die zien wil. Overal zie je die typische plassen en vijvers en meren van het Broek. Met op elk een ganse familie eenden. Het zegt iets over hoe het Broek zompig en nat is en in tijden van zware regen en in de winter vlakaf gevaarlijk voor wie de paden verlaat. Vooral in de winter bij sneeuw moet je hier opletten. Je ziet namelijk het verschil niet meer tussen oever en vijver.

Klein Vekiel

Nu zijn we op vertrouwde weg. Behalve zwaar geparfumeerde tegen liggende jogsters kom ik niks tegen. En relatief eenzaam kom ik in de dreef die me naar de afspanning het Fonteintje leidt. Voor velen is dit de vertrekplaats.

Dreef

Voorbij de afspanning liggen rechts de putten van Lacourt. Het is in het Broek een van de grootste wateropervlakken en er zijn vele vogels. Het is nog wat te vroeg in het seizoen maar later, naar de winter toe, zie je hier vele trekvogels neerstrijken. Nu zijn er enkel wat slapende eenden op een tak. Als ik probeer ze te fotograferen komt plots de “trein” joggers voorbij! Weg vogels! Nou, bedankt jongens en meisjes... Ik zet me in het gras naast de weg en laat de meute door. Als er me al een beziet is het meewarig. Ik heb veel goesting om er eentje een ‘toek’ te verkopen...

Maar ik heb geluk. Ze nemen een omwegske. Daardoor loop ik 500 m verder wéér voor hun en zijn ze verplicht om me wéér in te halen – ikke, de arme clochard te voet. Maar buiten hun verwonderde en ongelovige blikken ben ik nog steeds geen ‘dag’ waard...
Verder maar!

Putten van Lacourt

Nu is het echt het laatste stuk. Langs de Mezenbroek kom ik aan de kapel van OLV van 14 Bunder. Een ‘bunder’ is een landmaat uit de 17e eeuw. Toen waren die maten helemaal niet genormaliseerd en verschilden van streek to streek. In het Antwerpse was 1 bunder =1 vierendeel of 4 dagwand of nog 400 roeden. 1 roede was 20 voeten of 5,545 m. 14 bunder is dus ongeveer 31 km. Alleen is me niet duidelijk of dit nu een lengte- dan wel een oppervlaktemaat is.

Kapel

Na een uur en 40 minuten ben ik terug aan de auto. Dat is niet slecht voor 8 km. Maar het pad is gemakkelijk te gaan. Ik hoefde ook geen kaarten te raadplegen aangezien ik dit goed ken. Alleen het stukje rond Hazewinkel was me wat onbekend. Maar daar kan je niet verloren lopen. Het volstaat om zoveel mogelijk de oever te volgen. Moet een mens reclame maken voor zijn eigen ‘achtertuintje’? Waarschijnlijk beter niet. Maar het is toch een aanrader. Lang genoeg om er wat tempo in te zetten en kort genoeg om een zondagnamiddag mee te vullen. Natuur is er volop en beziens voor hij die kijken kan. Vergeet de ‘hordes’ en geniet van de einders en de reiger!

Herfst