Oxdonk

Plan - Oxdonk.jpg

Plan/Beschrijving : Provincie Vlaanderen + eigen route
Afstand : 9 km – 1h40
Weer : Zonnig – 12°

Voorspel :
Deze morgen op weg naar Klein Willebroek en Broekhoven. Tenminste d at was het plan. Want ik had me een beetje misrekend. Mist! Ik zag geen 50 meter ver. Snotvalling! Mijn neus bleef maar druppelen. Toch maar op weg gegaan om me 2 km verder te realiseren dat ik verkeerd gelopen was. En dat met een stafkaart en een spik-splinternieuw kompas in mijn rugzakske. Het is niet verboden om te lachen.... Ik ben een amateur nietsnut (hoewel... ‘niet’..). Balen! En niet de gemeente nee. Dan maar op mijn stappen terug gekeerd op die saaie macadam en stoepen. Stomme industriezones godv**! Die maken rapper wegen en straten dan de plannekes of Google Earth kunnen volgen. Terug naar af.

Op de middag naar de glasbol en onderweg staat er een bord met het plannetje van de Oxdonk-wandeling. Uit nieuwsgierigheid een fotoke van genomen en mezelf bedenkend : “wat een zeverderij is da?”. Thuis gekomen ben ik het toch maar gaan opzoeken. Natuurlijk liep het net van mijn nieuw gekochte kaart af. Maar het Net bracht enig soelaas. Het was al haast drie uur maar het zonneke scheen zo schoon, mijn bottinekes stonden daar te smachten naar buiten en mijn rugzakske was toch al klaar. Waarom dan niet? Op weg!

Nu moet ge weten Oxdonk dat ligt in mijn achtertuin. Een kilometerke verder is het ‘officiële’ startpunt; ik daar dus naartoe. Met gemengde gevoelens maar met de stevige overtuiging om die bordjes nu eens helemaal te volgen. En dat heeft me niet gespeten.
Na een dikke kilometer sta ik op een aardeweg met alleen weiland om me heen. De herfstzon is mild maar nog net warm genoeg en ik verwonder me over zoveel rust, zo dicht bij huis. De bordjes leiden me door een straatje waarvan ik dacht dat het doodliep. Voor een auto ja! Maar niet voor een wandelaar.

Van waar komt wie? - P1010629.JPG

Behalve een race-fietser kom ik niemand tegen. Het is eens wat anders. Ik geniet van de omgeving en ben een beetje verbaasd zelfs over zoveel natuur zo dicht bij huis. Ik passeer een beekje. Het water ervan is zo helder dat ik de bodem ervan zie. Hier in Kapelle? Het landschap is ronduit beminnelijk.

Symmetrie - P1010631.jpg

Natuurlijk kom ik onderweg de nodige mooie huizen en gerestaureerde hoeves tegen. Ik benijd de mensen een beetje die daar wonen. Hoewel ik mij toch afvraag waarom je nu persé moet damherten gaan houden of lama’s. En waarvoor zo’n straf licht kan vandoen zijn.

Lampske! - P1010635.JPG

De pijltjes sturen me verder naar door een klein straatje en op het einde naar rechts, een onverharde dreef in voorbij een boerderij. Ik vraag me af dit wel de 21e eeuw is hier. Nochtans zie ik aan de horizon die klapwiekende lelijk “groene” windmolens aan de vaart. Ver kan ik niet zijn. Op het einde van de dreef sturen ze me terug naar rechts. Hier wordt het ruiger! Een sompig doorkliefd pad met modder en verraderlijke putten.

Moor - P1010640.JPG

Ik ben in het bos Van Aa nu. Van ‘bos’ schiet hier niet meer veel van over. Natuur dat zijn plaats herovert, dat wel. Hier zijn enorme putten gegraven voor zandwinning; allen zijn ze vol water geschoten wat grote vijvers heeft gemaakt. Echter de dijken zijn maar een paar meter hoog en breed en dijkbreuk is hier niet denkbeeldig. Vescheidene jaren geleden heeft zo’n dijk het eens begeven waardoor een groot deel van het bos van Aa, en Zemst, onder water stonden. Het is hier mooi maar ook gevaarlijk en langs dat smalle weggeske voel ik me niet echt op mijn gemak.
Maar ik kan er niet aan weerstaan en klim toch maar eens die berm op. 50° steil omhoog over nat gras en slijk maar een paar jonge boompjes helpen me. Dan glooit het wat vriendelijker en nog een meter of twee hoger sta ik op de berm. Verder durf ik niet. Vanaf hier loopt het even steil terug naar beneden en hier uitglijden betekent in het water liggen. In een ijskoude plas onttrokken aan elke blik, ongekend diep en met randen van slik en klei. Brrrr.... Door de boompjes ontrolt zich voor mij een stralend, glinsterend wateroppervlak; gestreeld door de zon, waarop honderden watervogels in luid gekwetter weg- en aanvliegen. Boven mijn hoofd ontvouwt zich de prachtige V van de trekkende ganzen. Ik moet mij troosten met de gedachte dat geen enkel fototoestel van eender welke prijs dit moment zou kunnen vastleggen. En zo dicht bij huis voel ik mij tegelijk zo alleen en op de plaats waar ik hoor. Mijn neus drupt. Of het van een verkoudheid of emotie is kan ik niet meer zeggen.

Zandput - P1010641.JPG

Gisteren nog vroeg iemand me indien ik zou emigreren naar waar ik dan zou gaan. Ik antwoordde Oregon – voor de wouden – maar in waarheid ben ik waar ik moet zijn.
De afdaling van de berm was iets minder elegant, maar daar hebt u geen zaken mee. Ik ben er geraakt zonder modder dan aan mijn schoenen. Het wegje verder af bracht me terug naar “beschaafde” sporen van de boer en verder nog, naar een normale straat. Het laatste stukje aangeduid op de kaart heb ik niet gevonden en dus stapte ik maar huiswaarts...

Adventure in Kapelle? - P1010644.JPG