Terhagen

Plan

Plan/Beschrijving : http://www.wandelenarco.be/
Afstand : 8,4 km - 1h40
Weer : Half bewolkt – 8°

Ik herinner me... Als kind, op weg naar het grootvaderlijke Turnhoutse huis, reed mijn vader langs Boom en de walmende stank die daar hing was niet te harden; en niet te vergeten.

Nu, 40 jaar later, is daar niets meer van te merken. De steenfabrieken zijn er gesloten, de kleiputten met afval gevuld en daarna met Scheldezand opgespoten, stukken zijn er bebouwd, andere ongemoeid gelaten – of beter aan hun lot overgelaten en het groen groeit er weer.

Deze wandeling is eigenlijk niet mooi, met haar vele asfalt en gewone trottoirs is ze niet plezierig zelfs, maar ze leidt langs een stuk geschiedenis van Vlaanderen. Een stuk vergeten geschiedenis met het klassieke verhaal van arme arbeiders en rijke patrons.

De wandeling vertrekt aan de parking van De Schorre in Boom aan de Kapelstraat. Ze leidt een stukje door De Schorre – een recreatiegebied dat wat aan volk mankeert. Tussen de vijvers en de sportterreinen kom ik al snel op een vlonderpad na eerst een brugje te zijn overgestoken.

Brugje

De vlonders meanderen door de kleiputten en de vegetatie is wat ze is, als je ze laat maar gedijen. Markeringen zijn er maar pover aangebracht, zoals gewoonlijk.

Vlonderpaden

Het pad door deze trieste woestenij leidt me naar een paar trappen die me uit de kleiputten moeten helpen. Wat verder staat er aan een vijverke een reliek van die tijd. Een beroesterd monster.

De laatste baggeraar

Door een parkje bereik ik de uitgang van De Schorre en dit leidt me naar een gewone straat. Vlakaf een saai stuk waar je alleen maar kilometers kan malen. De werkmanshuizen zijn er allang niet meer of op zijn minst omgetoverd tot modernere behuizingen. Stoepen lopen!

De straten leiden me naar en door Terhagen, een gehucht van Boom. Er is hier nog steeds niets te beleven. Ik kwam enkel een bierbrouwer met zijn vrachtwagen tegen en een oudere vrouw op weg naar haar bushalte. Meestal bekijken ze me scheef, deze mensen bekeken me niet. Ik weet niet wat erger is.

De vrij drukke baan brengt me naar een laatste herinnering aan die tijd. Een verlaten ‘kot’ van een steenfabriek. Om de foto te kunnen maken moet ik over de baan rennen tussen de auto’s in. Terhagen is verlaten maar niet van wagens...

Ik kom aan de kerk en het “dorpscentrum”. Rechtover de kerk is er een bakker en de geur van zijn brood doet me verlangen naar een koffiekoek. Maar ik heb geen geld bij. Ik zoek naar een automaat om wat geld te pinnen maar dat blijkt er niet te zijn. Geen koek dan maar!

Er staat wel een stratenplan met de “attractie” van Terhagen. Een oriëntatietafel van waaruit je ‘bij helder weer van Antwerpen tot Brussel kan zien’. Dat staat ook op mijn wandelplannetje en het is mij de omweg wel waard. Langs een pad aangelegd in kasseien/bakstenen stijgt het verraderlijk langzaam.

Omhoog

Buiten de eigenaardigheid ervan kunt u zich deze omweg en klim besparen. Er is boven helemaal niets te zien van de omgeving door opgegroeide zilverberken die alle zicht onttrekken. Het is wél de weg beschreven in de novelles van Piet Van Aken die leidde naar de nu verdwenen gehuchten “De Mussenpotten”, “’t Eyckerveld” en “De Wildernis”. Er gaat een paadje verder met paarse pijl. Later zal blijken dat dit het ‘Piet Van Aken’-pad is. Ik keer op mijn stappen terug naar het centrum van Terhagen.

Ik kom er een paar Getuigen tegen. De vriendelijke mevrouw maant haar mannelijke begeleider aan om me wat ruimte te geven op het enge voetpad. Ik ga een stuk sneller dan hen. Hij geeft schoorvoetend toe. Om zoveel attentie geef ik de mevrouw een welgemeende dank. Als wederblijk krijg ik een schitterende, brede glimlach terug van haar. Wat ik in haar ogen lees hoef ik niet meer om te weten wie de ‘fanaticus’ is onder hen. Vreemd hoe volslagen onbekende mensen hun ziel in één oogopslag kunnen delen, bedenk ik me. Gods kinderen zijn we allemaal, maar hebben we dat allemaal begrepen? En ik moet weer denken aan dat zinnetje : “de weg voor u bestaat niet, je schept hem door te gaan. Kijk achter u en er is geen weg meer. Je kan nooit twee maal dezelfde weg gaan...”. Maar ik dwaal af.

Voorbij de kerk moet ik links een weggetje in dat me naar het jaagpad van de Rupel leid. Hier is een “Kleimuseum” maar het is gesloten. Hier ook staat een uitleg met het ‘Piet Van Aken’-pad dat hier start.

Het jaagpad zelf is meer een brede strook asfalt geïnfesteerd door fietsers. De ene langzaam, de andere een racer waarvoor ik soms in de berm moet springen. Een autostrade of wa?? Ik kom wel uit rechtover dat geheimzinnige, vervallen kasteeltje dat ik al gezien had een paar jaar geleden toen ik de overkant van de Rupel deed met de fiets.

Rupel Kasteeltje

Het jaagpad is verder saai en lelijk. De baksteen industrie is dan misschien verdwenen maar ze is gewoon vervangen door andere industrie. De Rupel zelf is al even vuil en vies als altijd. In de verte zie ik de laatste schouw staan van de steenbakkerijen en die bereik ik al snel, aan het café Steencayken.

Schouw

Het jaagpad stopt hier en gaat noodgedwongen naar rechts. Door een paar hangars waar boten worden gemaakt bereik ik het gehucht ‘de Hoek’, een vreemd samengeperst aantal huizen tussen de Rupel, Boom en de kleiputten. Door een kleine dreef bereik ik terug de kapel aan de parking waar mijn wagen staat. Een jonge moeder wandelt er met haar kind in een wagentje. De toekomstige twijfelende stapper?

“The Big Boobies of Flanders”