Vilvoorde - Holle Wegen

Plan

Plan/Beschrijving : wandelingen Brabantse Kouters – Toerisme Vlaams-Brabant
Afstand : 7 km – 1h 15 + 3km – 45 min
Weer : Wind en bewolkt – 10°

Drie Fonteinen in Vilvoorde. Gemakkelijk dacht ik. Jawadde. Ik heb er een half uur rondgelopen eer ik het vertrek van de wandeling vond. Geen nood echter. Het maakte de toch al korte wandeling wat langer en het is er een mooi park.

Drie Fonteinen

Na veel rondlopen en zoeken en op mijn passen terug keren vind ik dan toch de Orangerie en uiteindelijk zelfs het eerste zeskantige rood-witte plaatje van het Holle Wegen Pad. Het brengt me waar ik al eerder was geweest en dan op een kaarsrechte dreef die ik ook al van in het begin had gezien. Soit. We zijn weg!

Jammer genoeg brengt me dat uit het domein en daarna op een saaie rechte weg richting VTM, dwars door een industriegebied! Ik zit al binnensmonds te vloeken want bovendien kruipt de zon weg en de storm is nog niet helemaal voorbij geraasd. Echter, ik zit al sinds de eerste stap in mezelf te neuriën. Waarschijnlijk het beste rock-nummer aller tijden – ook al moet ik, als die-hard Deep Purple fan, dat met een beetje spijt in het hart toegeven.

“There’s a lady who’s sure
That all that glitter is gold...”

Ik geraak dat stom stuk building van de VMM dan toch voorbij en gelukkig niet veel verder weg kom ik dan toch in de eerste holle weg.

Holle weg

Veel volk loopt hier niet. Joggers genoeg in Drie Fonteinen maar hier lijkt dit pad maar zelden begaan. Zelfs de stoepen aan de VTM zien groen van het mos. Overal liggen takken en glibberige bladeren op de grond. Restanten van de storm van deze nacht.

Het wegske brengt me op een grotere baan en dan snel naar rechts recht een boske in. Het Tanghebos. Nooit van gehoord maar ik ben wel blij dat ik van de macadam af ben. Blijkbaar kennen een paar plaatselijken dat hier wel. Ik kom aan een vijvertje maar het weer is te grijs en mijn fotoke is mislukt. Jammer. Er staat wat verder zelfs een schuilhut en verder door het boske komt dan toch even het zonneke piepen.

“In a tree by the brook
There’s a songbird who sings,
Sometimes all of our thoughts are misgiven.
Ooh, it makes me wonder”

Na wat gekronkel kom ik aan de Tanghebeek uit waarnaar dit boske is genoemd. De wandelweg volgt dit beekje een heel eind, terug in de richting vanwaar ik kom. Spijtig dat dit watertje zo vervuild is. Het waterpeil kan blijkbaar ook véél hoger staan dan nu het geval is. Ik kom zelfs een watervalleke tegen! (Nou...). Uit het boske en verder de beek volgend kom ik in een ruraal stukje Vilvoorde. Het is maar klein en niet ver maar dat dit nog bestaat hier mag een klein wonder heten.

Ja, dat is ook in Vilvoorde...

Aan de kruising met een straat stuurt de kaart me verder langs de beek. Het weggeske is hier amper begaanbaar van de modder. Ik had maar niet moeten klagen over macadam! LOL. Het pad leid nog een heel eind verder langs deze beek, tot in de Borgt, maar deze wandeling slaat terug een landweg in. En verder nog kom ik terug in zo’n holle weg. De zon blinkt miljoenen sterrekes op de gele bladeren.

“…the piper will lead us to reason.
And a new day will dawn
For those who stand long
And the forests will echo with laughter.”

Ik kom hier in een woonwijk en moet verder langs de straten en huizen waar niets is te zien. Maar ik speel wat luchtgitaar op de tonen van Jimmy Page. Hoe noemt da? Een tussentro? Een madammeke komt uit een Delhaize gestapt en zegt nadrukkelijk goeiendag. Ik zeg uitdrukkelijk goeiendag terug. Maar haar groet blijkt voor een ander madammeke achter mij te zijn. Ik voel me een beetje stom. Enfin! Ik kom aan de andere kant van Drie Fonteinen en loop terug eens verkeerd. Hoe kan het ook anders?

“Yes, there are two paths you can go by
But in the long run
There’s still time to change the road you’re on.”

Het wijzerke stuurt me naar links en het is een geluk dat het er staat want van mezelf zou ik hier niet zijn ingegaan. Er is namelijk geen pad te bespeuren omdat alles vol ligt met bladeren. De laatste holle weg voor vandaag.

Tunnel?

Ik kom aan een constructie uit die ik al eerder had gezien deze morgen en mijn frank valt dat hier een bordje mankeert. Maar nu weet ik wel mijn weg. Langs de grote bocht van het grasplein zie ik terug de achterkant van de kapel. Die intrigeert me wel en ze is me een omweg waard. Steil naar beneden en nog steiler terug naar boven door een bospad.

Kapel

Binnen, zie ik door de tralies, is ze jammer genoeg verwaarloosd. Ik moet op mijn stappen terugkeren en via de eerder geziene vijver kom ik terug aan de auto. In de afdaling spookt het laatste vers van Led Zeppelin door mijn hoofd :

“And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul.
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold.
And if you listen very hard
The tune will come to you at last.
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll.”

Londerzeel - Pluimennest

Plan

Plan/Beschrijving : wandelingen Brabantse Kouters – Toerisme Vlaams-Brabant
Afstand : 9 km – 1h 40
Weer : Wind en regen – 12°

Bon. Het kan niet elke dag kermis zijn. Deze wandeling heeft de teneur niet van deze van Oppem en Meise verleden zaterdag en het weer was ook enigzings anders. Door de vlakke weilanden en akkers blaast de zuidwester als een mislukt pijporgel. De regen spat met momenten. Het uitzicht is nogal eentonig plat met telkens weer huizen aan de horizon. Maar laat me bij het begin beginnen.

Het vertekpunt is net achter de kerk van Londerzeel en door een paar stille straten, vlak achter het kerkhof, word ik al snel door de akkers geleid. Links naast me liggen de stilste bewoners van deze aarde met op hun buik goedbedoelde maar schreeuwende bloemenkleuren. Het pad gaat verder over de Molenbeek en onderweg zie ik nog een stuk beroesterd, ijzeren gedrocht. De vlagen striemen in mijn gezicht en mijn bril geraakt aangedampt. Maar ik ben hier nu. Verder maar! Ik word een voetweg opgestuurd en vraag me echt af hoe ze er in geslaagd zijn om hier een ‘macadam’ aan te leggen.

Macadam - P1010734.JPG

In de zomer of vroege herfst, als de maïs er nog staat, zal het hier wel een stuk aangenamer zijn. Op het einde van een pad kom ik aan de achterkant van een stee waar een hond vervaarlijk staat te grommen en te blaffen. Gelukkig zit hij achter een draad.

Over een drukke straat en even door verloren gelegen huizen terug tussen de akkers. Ik loop hier verkeerd. Ik kom namelijk uit aan de ingangspoort van een villa. Terug op mijn stappen blijkt het paaltje in de gracht te liggen. Ik ga niet klagen want deze wandeling is wél goed aangeduid, in tegenstelling tot vele andere. In dit stuk krijg ik wat spijt van mijn onderneming. De wind blaast me haast in de wei, een geluk, het is niet koud.

De wandeling brengt me naar het zogenaamde “Pluimennest”. Als je de brochure leest leer je dat Londerzeel bekend was om zijn kippenkwekerijen en daarom worden de inwoners ook wel eens ‘kiekenplukkers’ genoemd. Als ‘kiekenfretter’ moest ik dat toch eens bezoeken nietwaar? Veel is er niet meer van te zien en in dit boerderijtje is niet veel leven meer.

Blauauw! - P1010736.JPG

Ik kom op de vrij drukke baan naar Steenhuffel (de Palm!) uit maar gelukkig is dat niet zo lang. Een onvermijdelijk stuk, te begrijpen in dit stuk dichtbevolkt Vlaanderen. Verder op de weg verandert het landschap plots, ook al is dat maar voor even. Eigenlijk zie ik het begin van het domein van kasteel Drietoren. En hiervoor alleen is deze wandeling de moeite waard. ‘Kastelen’ heb ik nog al gezien op mijn wandelingen. Kleine, grote, oude en moderne. Maar dit is echt prachtig! Het behoort tot de familie de Spoelbergh en dateert uit de 18e eeuw. Een sprookje!

Kasteel Drietoren

Verder in het park zie ik een bizarre constructie. Het lijkt wel een mini-pyramide en er is een onderaardse gang die er naar toe te voert. Precies iets uit Harry Potter. Later zal ik lezen dat dit een ijskelder was.

Ijskelder

Verder in het park zie ook de kapel van het domein. Volgens de beschrijving zijn er ook stallingen, een koetshuis en de restanten van een oude molen op de Molenbeek. Maar geen van allen kan ik opmerken. Opmerkelijk toch. Zo een kasteel in Londerzeel...

Kapel

De baan leidt me rond het domein, over de Molenbeek, en de vegetatie is inderdaad schitterend. In de zomer moet ik hier eens terugkomen. Hoewel ik dan minder kans zal hebben om ‘peeping Tom’ te spelen...

Door een voetweg tussen de koeien bereik ik terug het centrum van Londerzeel. Er staat een kalfje op het pad. Los gebroken. Ik ben er toch niet gerust in en loop er langs een grote boog omheen. Dieren! Ik ben er nooit op mijn gemak mee ook al heb ik zelf honden. *Zucht*, ik zal die angst nooit afleren. Wat smalle straten en voetwegen brengen me terug naar het centrum. Ik bezoek er nog de zogenaamde “burcht”. Een klomp aarde met een torenke op. Doe de omweg niet; of het zou moeten zijn dat ge niet wat te doen, gelijk ik.

Aan het gemeentehuis vind ik na wat zoeken dan toch die fameuze “kiekenpoot” van Pol Van Esbroeck. Ook al is hij wat verkleed. En daarna mijn auto die me terug naar huis brengt.

Padvinderke

Schoon? Neen, echt ‘schoon’ is deze wandeling niet. Het weer doet er natuurlijk veel aan en in de zomer zal het hier wel een stuk aangenamer zijn. Maar wat maakt dat uit? Ik was op wandel, en dus, content. Ik ben één jogger tegen gekomen en dat mag een record heten. Ik heb dingen gezien die ik nooit eerder heb gezien, de natuur geroken en beleefd zoals dat niet kan in het buroke waar ik elke dag in opgesloten word. De wind en de regen op mijn lijf gevoeld, zelfs even een aarzelend zonneke. Het weer en ‘buiten’ dus waar een mens behoort. Na 9 km was ik verbaasd dat het al over was en misschien komt er dan toch een beetje ‘conditie’ in dit ouwe, stramme lijf van mij. Is dat niet ‘schoon’ dan? En vooral : plezant?!

Meise - Amelgempad

Plan - Meise.jpg

Plan/Beschrijving : http://webu.vlaamsbrabant.be
Afstand : 11 km – 2h10
Weer : Zonnig – 10°

Prachtig! Subliem! Magnifique! Sjitterend! Schoon gewoon. En ikke die dacht dat dat maar een saaie rechtdoor macadam was... De wandeling brengt ons door Meise, Amelgem, een stukje Wemmel, Ossel en Oppem. Ik geef u toe, gehuchtnamen die ik ook niet ken, al woon ik hier al dertig jaar op een boogscheut vandaan.

Het begin is een beetje raar. Ze sturen u rond de Plantentuin van Meise. Een mooi park trouwens, maar tegenwoordig moet je inkom betalen en ik ben nog nét niet zot genoeg om geld te geven om een boom te zien. Aan de ingang staat een groep toeristen, Oost-Europezen of zo, te wachten op weet ik wat? Er staat een madammeke te bibberen in haar mini-jurkje. Jaja, een wandelaar heeft ook zo zijn plezierkes... Ik loop snel door en wat verder moet ik het Schapenbaantje in. Amai seg! Wat een kasten van huizen! De volgende twee kilometers zijn niet anders. Dit is een poep-sjieke villawijk en ik wil niet geweten hebben wat een huis hier kost. Het zijn trouwens meer kastelen dat wat anders, maar stil en kalm is het er wel.

Ik moet mijn plannetje wat volgen want aanduidingen zijn er weer schaars of onbestaande. Ik kom aan een molen naar het schijnt. Saai, niks te zien behalve het zoveelste plaatje “Propriété Privée” – “Chien mechant”! De hele boel is er afgesloten met metershoge draad en daarboven nog eens een driedubbele prikkeldraad. Welk leger ze hier proberen binnen of buiten te houden weet ik niet maar het is wel een beetje droevig. Ik bedenk me hoe graag ik het Scandinavische ‘Allemansret’ zou toegepast zien in onze lage landen. Kunde gij daar niks aan doen Baraque? ’t Zal u worst wezen zeker...

Door een mooi maar smal en gevaarlijk druk bereden boswegske kom ik aan een grotere baan uit. Ik ben ontgoocheld om de zoveelste rechte macadam maar dat is onterecht. Wat verder verandert de straat in een kassei en daarna aardeweg. Ik kom er voorbij de hoeves van Emmerechts waar naar het schijnt ooit nog “Een mens van goede wil” is verfilmd. En nog wat verder kom ik aan de kapel van Amelgem.

Kapel van Avelgem - P1010699.jpg 1

Ik ben verwonderd van zoveel open natuur hier. Dat had ik niet verwacht en ik geniet volop. Later komt er een vrachtwagen voorbij, een wonder hoe die door dat slijkerig weggeske geraakt; ik loop haast even snel als die rijdt.

Weg naar Ossel - P1010705.JPG 1

Het weggeske slingert wat en brengt me voorbij de kastelen van Hagen en van Ossel. Dat laatste is een echt juweeltje, zo verscholen tussen de natuur; amper op een paar tien kilometers van Brussel. Een dame rijd er op een paard. Maar noch madam noch beest gunt me een blik. Buiten een paar onvermijdelijke joggers en mountainbikers kom ik ook niemand tegen. Het weggetje stijgt nog wat tussen hagen en ik waan me werkelijk op vakantie! Dat zonneke dat schijnt, de gouden gloor van de herfst in de bomen, het lijkt wel of ik ergens in het buitenland ben.

Ik kom aan het kerkske van Ossel. Erg mooi is het niet maar het heeft nog wel zijn kerkhof rondom en ook hier verschiet ik van. Er zijn ocharme maar drie straten in dat dorpske en al heel gauw stuurt de kaart me door een landweg omhoog. Het is verdekke een nijdige klim! Wie zou dat nu peinzen hier? Ik kom boven aan de watertoren en het is een prachtig panorama.

Ossel - pano.jpg 1

Van hier volg ik de Romeinse baan. Het is een oude heirbaan naar het schijnt en onderweg vraag ik me af of hier, zovele eeuwen geleden, echt een romeinse soldaat heeft over gelopen en of die ook het panorama heeft overschouwd... De omgeving is echt prachtig en ik kom geen meter vooruit! Ik sta maar rondom mij te kijken en foto’s te nemen. Sjiek!

Heirbaan - P1010721.JPG 1

Rechts van mij zie ik de skyline van Brussel en het Atomium is goed te zien. Echter de zon staat pal zuid en een foto kan ik er niet van nemen. Ik volg de heirbaan verder die gestaag klimt. Algauw krijg ik het volgende punt in zicht : de Fluxenberg. Dit is het hoogste punt van Meise. Ik moet pipi doen en zet me achter een boom. Maar de wind staat verkeerd! Dus ik moet me draaien en sta tot slot van rekening met mijn flikker naar de baan te wateren... Een geluk, er is niemand.

Pipistop - P1010727.JPG 1

Ik had hier beter ook gestopt om mijn appel op te eten maar ik vond het nog te vroeg. Vanaf hier zakt de heirbaan terug en ik kom snel aan de fameuze “Zes Wegskes”. Ik moet toch wat op de kaart kijken want ik ben er niet zo zeker van. Bij een van de wegskes staat een bord met “10 %”.

Enwanu? - P1010728.JPG 1

Ik moet dus redelijk steil omlaag door een holle weg. Bestaat dat hier seg? Ja dus, moet ik merken. Een paar honderd meter verder word ik door een weiland gestuurd over een voetweg en zo kom ik terug in de ‘bewoonde’ wereld van Meise. Door de straten en huizen bereik ik de kerk en vandaar terug mijn auto. Mijn pijp is een beetje uit maar wat een prachtige wandeling!

Onderweg op de heirbaan stond een bordje met de volgende zin : “Draagt gij geen kroon misschien, zwart-satijnen reisgezel?”.
Ik vroeg me af wat die dichter bedoelde, tot ik naast me keek en tevreden-gelukkig mijn schaduw groette. Ik was inderdaad de koning te rijk....

Klein Willebroek - De Bocht - Biezenweiden

Plan - plan.JPG

Plan/Beschrijving : Eigen route – inspiratie uit ene ‘Willebroek.gpx’
Afstand : 5.5 km + 2 km – 1h35
Weer : Grijs bewolkt – 12°

Ik moet niet zo hebben van een ‘voorspel’ zonder ‘naspel’. Daarom, na het débacle van gisteren, nog maar eens geprobeerd; mét kaartje en beter van buiten geleerd. Met de auto tot aan de straat tussen Hazewinkel en Broekhoven, net voor de bocht, en vandaar te voet.

In de bocht vind ik algauw het steegje, nog geen 50 meter verder vertrekt het pad door de putten die me een stuk kunnen doen afsnijden en die ik op Google had gezien. Echter er staat een grote auto van Provincie Antwerpen, de garde? Ik loop maar door en even verder zie ik een bord met “Domein De Naeyer”, nog verder eentje met “Teken? Wat doe je eraan?” en nog verder het fatidieke “Geen toegang zonder vergunning”. En wat nu?
‘Foert’ peinzen en doorstappen! Na een aantal honderd meters is de karreweg algauw veranderd in een amper merkbaar spoor. Ik loop langs uitgerekte vijvers waar observatiehutten staan voor vogels. Het is er redelijk ruig, niet veel mensen komen hier.

Spoor - P1010645.JPG

Buiten vogelgekwetter heerst er een absolute stilte. Later zal ik lezen en leren dat hier de grootste broedkolonie van aalscholvers in Vlaanderen is. Ik stap maar verder in de hoop het jaagpad van de Rupel te bereiken. Als ik het jaagpad in zicht krijg is er een gesloten hek voor me. Ik sta letterlijk in dubio! Want, daar, een paar honderd meter verder zie ik de Rupel. Maar er is een gesloten poort en ook een overgroeid brugje. Ik weet van het plan dat ik hier een beek over moet en het is me niet duidelijk of dat wel kan. Daarenboven een gesloten poort overkruipen is nog iets anders dan een open weg betreden en het bord negeren. De auto van de garde indachtig keer ik maar op mijn passen terug. Jammer!
Terug aan de kruising volg ik dan maar het fietspad. Dat leidt me door een lelijk stuk industrie naar de Willebroekse vaart en even verder naar de ‘jachthaven’ van Willebroek. Wandelaars zijn er niet, fietsers des te meer.

Accidentje? - P1010652.jpg

Langs de vaart stap ik verder tot in Klein Willebroek. De kleine huisjes en de boten laten me even in Nederland wanen. Op een steiger staat een ‘rare’ vogel. Help Rik!? Wat is dat voor een ras? (Die in het midden...*sigh*...)

Vogel - P1010653.jpg

Wat verder vind ik dan het begin van het jaagpad langs de Rupel. Fietsers zijn er en ene zotte jogger. De wind trekt er. Tesamen met het grijze weer verplicht me dat om mijn jas dicht te ritsen. Maar niet treuren! De smalle macadam van het jaagpad kronkelt en zwiert. Ik bereik het punt waar het eerste weggetje uitkomt. Een geluk dat ik dat poortje niet ben overgekropen! Het brugje lijkt onbegaanbaar en bovendien ligt erachter nog een gesloten poortje! Waarom, vraagt een wandelaar zich af?

Verboten! - P1010657.JPG

Het jaagpad verder volgend zie ik dan uiteindelijk de achterkant van Broekhoven en bijkomende vijverkes. Allen zijn ze het gevolg van de zandwinningen om de kleiputten aan de overkant van de rivier op te vullen. Nu is het een habitat voor watervogels en water recreatie, vroeger was dit gewoon bos. (Met mijn excuses voor de duistere foto’s – het was barslecht weer).

P1010659.jpg

Het pad maakt een scherpe rechts-links knip en voor me zie ik een jogger. Algauw is hij uit mijn zichtveld verdwenen. Wat verder zie ik een vreemdsoortig bouwsel. Na opzoeken – nadien – blijkt dit een poldermolen te zijn en een expirement van de VUB in verband met aërodynamica. De wieken zijn verticale vliegtuig-achtige vleugels. Spijtig dat ze dat niet met Hammerite hebben geschilderd eerst, maar ondanks twee van de drie draait het nog aardig.

Wasdaferiet? - P1010662.jpg

Nog even verder en dan kom ik aan het echte doel van dit tripje. Het geheimzinnige Rupel-kasteeltje zoals ik dat noemde. Het torentje doemt al van verre op maar langs hier kan ik er dichterbij komen. De bomen overgroeien alles maar als ik er dichtbij ben kan ik er toch wat meer van zien. Ik zie in de gevel een steen die zegt : “Kasteel De Bocht”. Aha!

Kasteel De Bocht - P1010666.JPG

Er wordt nu wel aan gewerkt. Alleen de toren vertoond nog de sporen van brand en heeft ontbrekende ramen. Wat is dit ding? In de – bijna – euforie van de wandeling verbeeld ik me dat dit het huis van ‘Le Grand Meaulnes’ van Alain Fournier is. Ik zie haast de kasteeljuffrouw op haar balkon de rivier overturen in haar witte, lange slaapkleed. De gasten toekomen in hun sjieke wagens voor het bal. Gemaskerd zoals het hoort. Met een schudding van het hoofd overtuig ik me dat dit het huis was van een welvarend steenbakkerij-eigenaar.
Maar ook dat is mis, lees ik thuis. Kasteel De Bocht was het jachtpaviljoen van de graven van Hoorn. Van Philippe de Montmorency – graaf van Horn, veroordeeld door de ‘Raad van Beroerten’, het bloedtribunaal van de hertog van Alva in opdracht van Filips II, voor majesteits-schennis en onthoofd op de Grote Markt van Brussel in 1568. Zijn lichaam werd begraven in Weert; het Scheldeland inderdaad. Sinds die dag leerden de Brusselaars een paar woorden Spaans. Gelijk “mokke” van ‘mujèr’ en nog een paar andere die ik omwille van goed fatsoen niet mag uitspreken hier. Wat een stomme wandeling een mens kan leren! En vier eeuwen later zijn hart kan laten ontvlammen!! Enfin... Geuze drinken we nog altijd... Philips en Margaretha ten spijt. Maar weten we nog waarom?
Voorbij het kasteeltje moet ik een weg in. Die is er inderdaad, maar wat staat er??!! “Privaat weg”!! Ik val bijkans omver! Dat is helemaal geen privé weg! Enkel omdat daar maar één huis staat? Ik loop er toch door. Maar niet voor lang. Vanachter een haagske komt daar een loebas van een hond blaffen! *@!!
Dan maar even verder, er is een boerenweg tussen de weiden die me naar het uiterste puntje van Broekhoven leidt en vandaar op een kaarsrechte weg terug naar de auto.

P1010676.JPG

Oxdonk

Plan - Oxdonk.jpg

Plan/Beschrijving : Provincie Vlaanderen + eigen route
Afstand : 9 km – 1h40
Weer : Zonnig – 12°

Voorspel :
Deze morgen op weg naar Klein Willebroek en Broekhoven. Tenminste d at was het plan. Want ik had me een beetje misrekend. Mist! Ik zag geen 50 meter ver. Snotvalling! Mijn neus bleef maar druppelen. Toch maar op weg gegaan om me 2 km verder te realiseren dat ik verkeerd gelopen was. En dat met een stafkaart en een spik-splinternieuw kompas in mijn rugzakske. Het is niet verboden om te lachen.... Ik ben een amateur nietsnut (hoewel... ‘niet’..). Balen! En niet de gemeente nee. Dan maar op mijn stappen terug gekeerd op die saaie macadam en stoepen. Stomme industriezones godv**! Die maken rapper wegen en straten dan de plannekes of Google Earth kunnen volgen. Terug naar af.

Op de middag naar de glasbol en onderweg staat er een bord met het plannetje van de Oxdonk-wandeling. Uit nieuwsgierigheid een fotoke van genomen en mezelf bedenkend : “wat een zeverderij is da?”. Thuis gekomen ben ik het toch maar gaan opzoeken. Natuurlijk liep het net van mijn nieuw gekochte kaart af. Maar het Net bracht enig soelaas. Het was al haast drie uur maar het zonneke scheen zo schoon, mijn bottinekes stonden daar te smachten naar buiten en mijn rugzakske was toch al klaar. Waarom dan niet? Op weg!

Nu moet ge weten Oxdonk dat ligt in mijn achtertuin. Een kilometerke verder is het ‘officiële’ startpunt; ik daar dus naartoe. Met gemengde gevoelens maar met de stevige overtuiging om die bordjes nu eens helemaal te volgen. En dat heeft me niet gespeten.
Na een dikke kilometer sta ik op een aardeweg met alleen weiland om me heen. De herfstzon is mild maar nog net warm genoeg en ik verwonder me over zoveel rust, zo dicht bij huis. De bordjes leiden me door een straatje waarvan ik dacht dat het doodliep. Voor een auto ja! Maar niet voor een wandelaar.

Van waar komt wie? - P1010629.JPG

Behalve een race-fietser kom ik niemand tegen. Het is eens wat anders. Ik geniet van de omgeving en ben een beetje verbaasd zelfs over zoveel natuur zo dicht bij huis. Ik passeer een beekje. Het water ervan is zo helder dat ik de bodem ervan zie. Hier in Kapelle? Het landschap is ronduit beminnelijk.

Symmetrie - P1010631.jpg

Natuurlijk kom ik onderweg de nodige mooie huizen en gerestaureerde hoeves tegen. Ik benijd de mensen een beetje die daar wonen. Hoewel ik mij toch afvraag waarom je nu persé moet damherten gaan houden of lama’s. En waarvoor zo’n straf licht kan vandoen zijn.

Lampske! - P1010635.JPG

De pijltjes sturen me verder naar door een klein straatje en op het einde naar rechts, een onverharde dreef in voorbij een boerderij. Ik vraag me af dit wel de 21e eeuw is hier. Nochtans zie ik aan de horizon die klapwiekende lelijk “groene” windmolens aan de vaart. Ver kan ik niet zijn. Op het einde van de dreef sturen ze me terug naar rechts. Hier wordt het ruiger! Een sompig doorkliefd pad met modder en verraderlijke putten.

Moor - P1010640.JPG

Ik ben in het bos Van Aa nu. Van ‘bos’ schiet hier niet meer veel van over. Natuur dat zijn plaats herovert, dat wel. Hier zijn enorme putten gegraven voor zandwinning; allen zijn ze vol water geschoten wat grote vijvers heeft gemaakt. Echter de dijken zijn maar een paar meter hoog en breed en dijkbreuk is hier niet denkbeeldig. Vescheidene jaren geleden heeft zo’n dijk het eens begeven waardoor een groot deel van het bos van Aa, en Zemst, onder water stonden. Het is hier mooi maar ook gevaarlijk en langs dat smalle weggeske voel ik me niet echt op mijn gemak.
Maar ik kan er niet aan weerstaan en klim toch maar eens die berm op. 50° steil omhoog over nat gras en slijk maar een paar jonge boompjes helpen me. Dan glooit het wat vriendelijker en nog een meter of twee hoger sta ik op de berm. Verder durf ik niet. Vanaf hier loopt het even steil terug naar beneden en hier uitglijden betekent in het water liggen. In een ijskoude plas onttrokken aan elke blik, ongekend diep en met randen van slik en klei. Brrrr.... Door de boompjes ontrolt zich voor mij een stralend, glinsterend wateroppervlak; gestreeld door de zon, waarop honderden watervogels in luid gekwetter weg- en aanvliegen. Boven mijn hoofd ontvouwt zich de prachtige V van de trekkende ganzen. Ik moet mij troosten met de gedachte dat geen enkel fototoestel van eender welke prijs dit moment zou kunnen vastleggen. En zo dicht bij huis voel ik mij tegelijk zo alleen en op de plaats waar ik hoor. Mijn neus drupt. Of het van een verkoudheid of emotie is kan ik niet meer zeggen.

Zandput - P1010641.JPG

Gisteren nog vroeg iemand me indien ik zou emigreren naar waar ik dan zou gaan. Ik antwoordde Oregon – voor de wouden – maar in waarheid ben ik waar ik moet zijn.
De afdaling van de berm was iets minder elegant, maar daar hebt u geen zaken mee. Ik ben er geraakt zonder modder dan aan mijn schoenen. Het wegje verder af bracht me terug naar “beschaafde” sporen van de boer en verder nog, naar een normale straat. Het laatste stukje aangeduid op de kaart heb ik niet gevonden en dus stapte ik maar huiswaarts...

Adventure in Kapelle? - P1010644.JPG

Terhagen

Plan

Plan/Beschrijving : http://www.wandelenarco.be/
Afstand : 8,4 km - 1h40
Weer : Half bewolkt – 8°

Ik herinner me... Als kind, op weg naar het grootvaderlijke Turnhoutse huis, reed mijn vader langs Boom en de walmende stank die daar hing was niet te harden; en niet te vergeten.

Nu, 40 jaar later, is daar niets meer van te merken. De steenfabrieken zijn er gesloten, de kleiputten met afval gevuld en daarna met Scheldezand opgespoten, stukken zijn er bebouwd, andere ongemoeid gelaten – of beter aan hun lot overgelaten en het groen groeit er weer.

Deze wandeling is eigenlijk niet mooi, met haar vele asfalt en gewone trottoirs is ze niet plezierig zelfs, maar ze leidt langs een stuk geschiedenis van Vlaanderen. Een stuk vergeten geschiedenis met het klassieke verhaal van arme arbeiders en rijke patrons.

De wandeling vertrekt aan de parking van De Schorre in Boom aan de Kapelstraat. Ze leidt een stukje door De Schorre – een recreatiegebied dat wat aan volk mankeert. Tussen de vijvers en de sportterreinen kom ik al snel op een vlonderpad na eerst een brugje te zijn overgestoken.

Brugje

De vlonders meanderen door de kleiputten en de vegetatie is wat ze is, als je ze laat maar gedijen. Markeringen zijn er maar pover aangebracht, zoals gewoonlijk.

Vlonderpaden

Het pad door deze trieste woestenij leidt me naar een paar trappen die me uit de kleiputten moeten helpen. Wat verder staat er aan een vijverke een reliek van die tijd. Een beroesterd monster.

De laatste baggeraar

Door een parkje bereik ik de uitgang van De Schorre en dit leidt me naar een gewone straat. Vlakaf een saai stuk waar je alleen maar kilometers kan malen. De werkmanshuizen zijn er allang niet meer of op zijn minst omgetoverd tot modernere behuizingen. Stoepen lopen!

De straten leiden me naar en door Terhagen, een gehucht van Boom. Er is hier nog steeds niets te beleven. Ik kwam enkel een bierbrouwer met zijn vrachtwagen tegen en een oudere vrouw op weg naar haar bushalte. Meestal bekijken ze me scheef, deze mensen bekeken me niet. Ik weet niet wat erger is.

De vrij drukke baan brengt me naar een laatste herinnering aan die tijd. Een verlaten ‘kot’ van een steenfabriek. Om de foto te kunnen maken moet ik over de baan rennen tussen de auto’s in. Terhagen is verlaten maar niet van wagens...

Ik kom aan de kerk en het “dorpscentrum”. Rechtover de kerk is er een bakker en de geur van zijn brood doet me verlangen naar een koffiekoek. Maar ik heb geen geld bij. Ik zoek naar een automaat om wat geld te pinnen maar dat blijkt er niet te zijn. Geen koek dan maar!

Er staat wel een stratenplan met de “attractie” van Terhagen. Een oriëntatietafel van waaruit je ‘bij helder weer van Antwerpen tot Brussel kan zien’. Dat staat ook op mijn wandelplannetje en het is mij de omweg wel waard. Langs een pad aangelegd in kasseien/bakstenen stijgt het verraderlijk langzaam.

Omhoog

Buiten de eigenaardigheid ervan kunt u zich deze omweg en klim besparen. Er is boven helemaal niets te zien van de omgeving door opgegroeide zilverberken die alle zicht onttrekken. Het is wél de weg beschreven in de novelles van Piet Van Aken die leidde naar de nu verdwenen gehuchten “De Mussenpotten”, “’t Eyckerveld” en “De Wildernis”. Er gaat een paadje verder met paarse pijl. Later zal blijken dat dit het ‘Piet Van Aken’-pad is. Ik keer op mijn stappen terug naar het centrum van Terhagen.

Ik kom er een paar Getuigen tegen. De vriendelijke mevrouw maant haar mannelijke begeleider aan om me wat ruimte te geven op het enge voetpad. Ik ga een stuk sneller dan hen. Hij geeft schoorvoetend toe. Om zoveel attentie geef ik de mevrouw een welgemeende dank. Als wederblijk krijg ik een schitterende, brede glimlach terug van haar. Wat ik in haar ogen lees hoef ik niet meer om te weten wie de ‘fanaticus’ is onder hen. Vreemd hoe volslagen onbekende mensen hun ziel in één oogopslag kunnen delen, bedenk ik me. Gods kinderen zijn we allemaal, maar hebben we dat allemaal begrepen? En ik moet weer denken aan dat zinnetje : “de weg voor u bestaat niet, je schept hem door te gaan. Kijk achter u en er is geen weg meer. Je kan nooit twee maal dezelfde weg gaan...”. Maar ik dwaal af.

Voorbij de kerk moet ik links een weggetje in dat me naar het jaagpad van de Rupel leid. Hier is een “Kleimuseum” maar het is gesloten. Hier ook staat een uitleg met het ‘Piet Van Aken’-pad dat hier start.

Het jaagpad zelf is meer een brede strook asfalt geïnfesteerd door fietsers. De ene langzaam, de andere een racer waarvoor ik soms in de berm moet springen. Een autostrade of wa?? Ik kom wel uit rechtover dat geheimzinnige, vervallen kasteeltje dat ik al gezien had een paar jaar geleden toen ik de overkant van de Rupel deed met de fiets.

Rupel Kasteeltje

Het jaagpad is verder saai en lelijk. De baksteen industrie is dan misschien verdwenen maar ze is gewoon vervangen door andere industrie. De Rupel zelf is al even vuil en vies als altijd. In de verte zie ik de laatste schouw staan van de steenbakkerijen en die bereik ik al snel, aan het café Steencayken.

Schouw

Het jaagpad stopt hier en gaat noodgedwongen naar rechts. Door een paar hangars waar boten worden gemaakt bereik ik het gehucht ‘de Hoek’, een vreemd samengeperst aantal huizen tussen de Rupel, Boom en de kleiputten. Door een kleine dreef bereik ik terug de kapel aan de parking waar mijn wagen staat. Een jonge moeder wandelt er met haar kind in een wagentje. De toekomstige twijfelende stapper?

“The Big Boobies of Flanders”

Nerom

Niks geen planneke
Afstand : 500 m of zo – ???
Weer : Zonnig – 19°

Dit is een mini boske,daar enkel naartoe om kastanjes te rapen, omdat het Vrijbroekpark volzet was en om fotokes te trekken van de herfst. Dat laatste viel wat tegen met de 6x6. Te veel volk en te weinig weidse landschappen. Maar ik heb wel wat rare paddestoelen gezien!




Er is een vijverke en daar heb ik geprobeerd om een deftige foto te maken maar die zal wel mislukt zijn vrees ik. Hier ziet het er nog redelijk uit.

Vijverke

Verder is er niks echt. Wat bomen en pleinen....


Hopelijk geeft dat iets op de 6x6...
Na wat omdwalen dan toch nog een alternatief weggeske gevonden. Daar was een weide met schapen. Misschien wel een stuk of 40, 50 maar eentje stond te blééééren omdat ie (ze?) er niet bij kon wegens een tak in de weg en een poel modder. Stopt een schaap daarvoor? Raar beesten, schapen...

Schaap

En dan maar terug? Wat wilt ge nu hebben op 500 m....

Het Broek - Hazewinkel

http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&ll=51.062652,4.388266&spn=0.026593,0.10952&t=h&z=14



Afstand : 8,2 km
Weer : Mistig daarna zonnig – 9°

Bij deze wandeling lopen we eigenlijk op de begaanbare grenzen van Het Broek en Hazewinkel. Ik vertrek aan de parking van de Broekstraat, enigzins afgelegen maar voor mij wel het dichtste bij. Een alternatieve vertrekplaats is aan de taverne “ ’t Fonteintje”. Daarvoor vind je pijltjes op de weg Mechelen-Willebroek, even voorbij Heffen.

Het was nog redelijk vroeg. Vroeg genoeg om nog mist te hebben en een opgaande zon en onvermijdelijk ook een vroege jogger. Die gasten zullen me blijven plagen... Maar al snel zijn we in het Schoem, het eerste stukje naar de vijver van Hazewinkel (of is dat een meer?).

Het Schoem

Even verder komen we aan de Zwarte Beek. Dat is echt de rand van Het Broek en er staat een boerderij, soms ook paarden. Dat zou een kwekerij van Kowalski paarden moeten zijn – volgens het bordje. Vandaag stonden ze er niet. Wel zie ik rechts de doorregende schoren hooi. Het weiland met zijn lage begroeiing en doorkruist van beken en beekjes is hier typisch. Méér dan de bomen eigenlijk.

Aan de Zwarte Beek

Even verder kom ik aan de kaarsrechte weg van Hazewinkel. Meestal ga ik rechts om een paar honderd meter verder terug het Arkenbos in te duiken maar vandaag wil ik de toer rond Hazewinkel doen en ga dus naar links. Een wat eentonige weg maar je moet er maar een flinke pas inhouden en met het zonnetje in mijn rug is het aangenaam warm. Op weg naar het meest westelijke punt van Hazewinkel!

Hazewinkel in de mist van de opgaande zon

Vanaf daar heb je een zicht op die kaarsrechte weg van 3,2 km lang. Door de mist en de opgaande zon is dat nu moeilijk te zien maar het blijft toch iets raar.

Rechtdoor...

Maar vanaf hier volgen we de oevers van het meer. Ik weet dat er een weg is maar ik was niet zeker hoe goed die begaanbaar is. Dat valt heel goed mee, hij lijkt wel beter aangelegd dan een aantal jaren geleden. Zeker in dit eerste stuk is dat wel anders geweest.

Nu kom ik de eerste joggers en “trainers” tegen. Hazewinkel is van Bloso en verderop is er een ‘fitness’-pad of hoe dat ook heet. Dat heeft tot gevolg dat er nogal wat ‘atleten’ onderweg zijn maar ik stap dapper door, hun even misprijzend als zij mij. Ik kom een oudere man tegen op wandel met zijn hondje en hij zegt me verlegen goeiedag. Dat is nogal wat anders! Natuurlijk wederkeer ik zijn groet.

Er blijkt nu ook een brugje aangelegd te zijn over die beek. Je moet er wel even voor omlopen maar eerder kon je hier kiezen tussen springen, natte voeten of terugkeren. Zeggen dat ik hier met mijn fietske over gekropen ben! Toen, zaten daar een groep motards. Zware jongens. Hoe die daar met hun machines geraakt waren weet ik niet. Hun ‘dames’ lagen er topless te zonnen. En ikke daar tussen met mijn veloke! Niemand of niets legde mij een haarbreed in de weg maar zelfs nu nog, als ik erover terugdenk, ben ik er niet gerust in...

Door het struikgewas zijn er soms mooie vista’s over het meer. En die zon die pal Oost staat.... En die reiger die slaapt op een boei...

Een vogel in het aanschouw van het Oosten...

Welke jogger heeft dit gezien? De rest is een aangename wandeling door zonovergoten bomen in herfstkleur. De paden zijn makkelijk, er staan banken en er zijn grasvelden waar kinderen zouden kunnen ravotten. Ik bedenk me dat je hier ook makkelijk zou kunnen kamperen ware het niet dat het reglement zegt dat dat verboden is. Ik kom er ook twee dames tegen die een halve roedel honden laten zwemmen. De honden zijn zwijgzaam, hun baasjes ook. Een van de dames bekijkt me verlegen. Als ik mijn hoofd naar haar knik draait zij het hare om. Rare beesten baasjes...

Nog steeds verder langs de ‘foltertuigen’ bereik ik algauw de officiële ingang van het Bloso-domein Hazewinkel. Hier zijn de steigers van vertek, de chalets van de atleten, de administratieve gebouwen. Ik zie hoe er een complete bus ‘joggers’ wordt gelost. Het zijn er wel 40 of 50!

Doorstappen maar. Ik bereik nu het meest oostelijk punt van Hazewinkel en van hieruit kun je het hele watervlak overzien. Bij helder weer zou dit duidelijker zijn. Nu lijkt het wel een landingsbaan van een vliegtuig.

3200 m verder

Nog wat verder duik ik algauw weer het Broek in. Hier zijn de Vekeputten. De schuilhut is blijkbaar verdwenen. Spijtig genoeg worden die dingen ’s avonds en ’s nachts voor vanalles gebruikt behalve ‘schuilen’. Dat zal wel de reden zijn waarom ze dan ook worden verwijderd.

Hier ook is het pad aangenaam en mooi in de herfst voor hij of zij die zien wil. Overal zie je die typische plassen en vijvers en meren van het Broek. Met op elk een ganse familie eenden. Het zegt iets over hoe het Broek zompig en nat is en in tijden van zware regen en in de winter vlakaf gevaarlijk voor wie de paden verlaat. Vooral in de winter bij sneeuw moet je hier opletten. Je ziet namelijk het verschil niet meer tussen oever en vijver.

Klein Vekiel

Nu zijn we op vertrouwde weg. Behalve zwaar geparfumeerde tegen liggende jogsters kom ik niks tegen. En relatief eenzaam kom ik in de dreef die me naar de afspanning het Fonteintje leidt. Voor velen is dit de vertrekplaats.

Dreef

Voorbij de afspanning liggen rechts de putten van Lacourt. Het is in het Broek een van de grootste wateropervlakken en er zijn vele vogels. Het is nog wat te vroeg in het seizoen maar later, naar de winter toe, zie je hier vele trekvogels neerstrijken. Nu zijn er enkel wat slapende eenden op een tak. Als ik probeer ze te fotograferen komt plots de “trein” joggers voorbij! Weg vogels! Nou, bedankt jongens en meisjes... Ik zet me in het gras naast de weg en laat de meute door. Als er me al een beziet is het meewarig. Ik heb veel goesting om er eentje een ‘toek’ te verkopen...

Maar ik heb geluk. Ze nemen een omwegske. Daardoor loop ik 500 m verder wéér voor hun en zijn ze verplicht om me wéér in te halen – ikke, de arme clochard te voet. Maar buiten hun verwonderde en ongelovige blikken ben ik nog steeds geen ‘dag’ waard...
Verder maar!

Putten van Lacourt

Nu is het echt het laatste stuk. Langs de Mezenbroek kom ik aan de kapel van OLV van 14 Bunder. Een ‘bunder’ is een landmaat uit de 17e eeuw. Toen waren die maten helemaal niet genormaliseerd en verschilden van streek to streek. In het Antwerpse was 1 bunder =1 vierendeel of 4 dagwand of nog 400 roeden. 1 roede was 20 voeten of 5,545 m. 14 bunder is dus ongeveer 31 km. Alleen is me niet duidelijk of dit nu een lengte- dan wel een oppervlaktemaat is.

Kapel

Na een uur en 40 minuten ben ik terug aan de auto. Dat is niet slecht voor 8 km. Maar het pad is gemakkelijk te gaan. Ik hoefde ook geen kaarten te raadplegen aangezien ik dit goed ken. Alleen het stukje rond Hazewinkel was me wat onbekend. Maar daar kan je niet verloren lopen. Het volstaat om zoveel mogelijk de oever te volgen. Moet een mens reclame maken voor zijn eigen ‘achtertuintje’? Waarschijnlijk beter niet. Maar het is toch een aanrader. Lang genoeg om er wat tempo in te zetten en kort genoeg om een zondagnamiddag mee te vullen. Natuur is er volop en beziens voor hij die kijken kan. Vergeet de ‘hordes’ en geniet van de einders en de reiger!

Herfst